De meeste mannen praten niet graag openhartig over hun gevoelens. Ik denk dat dit komt omdat ze de tijd niet nemen om te bedenken wat ze van bepaalde zaken eigenlijk vinden. Dit stamt vast nog af uit het verre verleden. Onze voorvaders konden zich prima concentreren op de jacht en konden zich niet permitteren om elk pijntje te voelen. Vrouwen leefden over het algemeen in groepen dichter op elkaar. Om de verstandhouding met de groep goed te houden, was het belangrijk voor vrouwen om met iedereen goed overweg te kunnen. Door gevoelens met elkaar te delen, werd onderling begrip gekweekt.
Tegenwoordig zijn de verschillen tussen mannen en vrouwen niet meer zo groot. Vrouwen kunnen zorgen dat er voldoende te eten op tafel komt net zoals mannen de zorg voor de kinderen op zich kunnen nemen. Daarom verwachten vrouwen dat mannen vandaag de dag hun gevoelens tonen. Ook mannen verwachten van vrouwen dat zij openhartig zijn over zichzelf en over hun gevoelens.
René Diekstra schrijft in “Denkwijzer” in het DvhN dat mannen in beginnende relaties directere vragen stellen dan vrouwen, ook over intieme kwesties. Als vrouwen op zulke vragen ontwijkende of minder intieme antwoorden geven dan verwacht, krijgen ze weinig waardering bij mannen. Veel vrouwen voelen dat intuïtief aan en gaan daarom vaak op zulke vragen in. Een vrouw doet dat doorgaans in de hoop dat de man haar voorbeeld zal volgen. Daarin wordt ze dikwijls teleurgesteld. Mannen houden er niet zo van wanneer vrouwen hen vragen over gevoelskwesties stellen. Ze houden daarvan niet bij kennismaking, maar vele relatiejaren later houden ze er nog steeds niet van.