In tranen door de zoon opgebiecht : het is uit liefde voor onze vader dat we het maar slikken.......

Meestal spreek ik alleen met de volwassenen, omdat de meeste problemen in samengestelde gezinnen op te lossen zijn zonder dat ik de kinderen daarbij nodig heb. In dit geval waren er de nodige problemen tussen de vrouw en haar stiefkinderen. Het ging om grote kinderen 14, 15 en 16 jaar, 2 zonen, 1 dochter. Mevrouw had zelf ook 2 kinderen in dezelfde leeftijdscategorie. Deze konden goed overweg met hun nieuwe stiefvader.

De natuurlijke moeder van de stiefkinderen woonde al weer jaren in het buitenland, waar ze oorspronkelijk vandaan kwam, er was nauwelijks contact tussen moeder en de kids.Bij vader hadden de kinderen veel eigen verantwoordelijkheid gekregen en dit vertrouwen hadden ze ook nooit beschaamd. De kinderen van mevrouw waren weliswaar ongeveer even oud maar nog echt “kinderen”. Ze hadden besloten om iedereen over één kam te scheren, dat was immers het eerlijkst. Goed bedoeld, maar voor de kinderen van deze vader niet passend.

De kinderen van vader mochten ineens heel veel dingen niet meer die ze vroeger na overleg wel mochten. En natuurlijk werd hun stiefmoeder daarvoor verantwoordelijk geacht. Vader hield zich op de achtergrond, ook al was hij het niet altijd met de bonusmoeder eens. Hij wist geen betere oplossing dan inderdaad: gelijke monniken gelijke kappen. Tegelijk voelde hij dat er iets niet in de haak was, maar liet hij het op zijn beloop. De communicatie tussen mevrouw en haar bonuskinderen was ondertussen slecht.

In het gesprek met vader en diens kinderen vertelde de oudste zoon (helemaal in tranen) dat ze zo blij waren geweest toen vader weer gelukkig was met deze nieuwe vriendin. En dat ze uit liefde voor hun vader heel lang niets hadden laten merken van hun ongelukkige gevoelens. Maar dan ze op deze manier het liefst zo snel mogelijk weg wilden van het gezin, hoewel ze met de kinderen van mevrouw goed konden opschieten.

Ze begrepen niet waarom ze steeds het gevoel hadden dat ze alles verkeerd deden, dat ze zich niet op hun gemak voelden, bekeken en dachten dat mevrouw een hekel aan ze had. Dat was allemaal niet het geval, deze bonusmoeder had haar uiterste best gedaan om het ook voor deze kinderen gezellig te maken.

In een samengesteld gezin moet er veel duidelijker worden gesproken, en gelijke monniken gelijke kappen lijkt misschien eerlijk, maar dat hoeft het niet altijd te zijn.